- conroboro
- cor-rōbŏro ( conr- ), āvi, ātum, 1, v. a., to strengthen or invigorate, to make strong, to corroborate (in good prose; most freq. in Cic.).I.Lit.:II.
(puerilis tua vox) se corroboravit,
Cic. Sest. 4, 10:cum is jam se corroboravisset ac vir inter viros esset,
i. e. had become stronger, greater, was grown up, id. Cael. 5, 11; cf. id. ib. 17, 41; Suet. Tib. 11:cerebrum,
Plin. 11, 37, 49, § 134:stomachum,
id. 20, 23, 99, § 263:torpentis membrorum partis,
id. 24, 4, 7, § 13:militem opere assiduo,
Suet. Galb. 6:palmitem,
Col. 4, 24, 10; cf. id. 4, 12, 2.—Trop.:mens hominis usque eo philosophiam ipsam corroborat, ut virtutem efficiat, etc.,
Cic. Ac. 2, 10, 31:virtutem,
id. Fl. 26, 63:corroborare et confirmare ingenia,
id. Lael. 20, 74:eloquentiae famam,
Tac. Or. 34:conjurationem nascentem non credendo,
Cic. Cat. 1, 12, 30:audaciam sceleratissimi hominis,
id. Mil. 12, 32.
Lewis & Short Latin Dictionary, 1879. - Revised, Enlarged, and in Great Part Rewritten. Charlton T. Lewis, Ph.D. and Charles Short. 2011.